Nu aan het lezen
Kaylee’s column: Blijven spelen

Kaylee’s column: Blijven spelen

Mijn huisje op wielen geeft me vaak het gevoel dat ik weer kind ben. Mijn camper voelt soms als de hut die ik vroeger bouwde, maar dan één die ik overal mee naartoe neem. Als ik besluit dat het bosje verderop m’n toilet is, dan geloof ik dat. De bloemetjes op de paar vierkante meter rondom mijn campertje verzorg ik met liefde want ze vormen mijn tijdelijke tuintje. Die steen voor de deur is een stoel, mijn stoel. Ik trek m’n wenkbrauw op als ik zie dat de buren er op durven te gaan zitten.

De keuken komt qua grootte ook aardig in de buurt van m’n houten speel- goedkeuken van vroeger. Zelfs de ouderwetse knutseldoos komt weer vaker dan ooit tevoorschijn nu de ruimte voor hobby’s beperkt is. Buiten spelen is weer een dagelijkse bezigheid geworden. Ik zwem (lees: douche) in de zee, zoek schelpjes op het strand, bestudeer de plantjes om me heen of vaar een rondje over het meer met m’n SUP. Vaak is dat zo leuk dat ik de tijd vergeet en wel naar huis moét omdat m’n maag me laat weten dat het tijd is om te eten. Eigenlijk ben ik daarna vaak te moe om nog verder te spelen, maar de nieuwsgierigheid wint toch regelmatig. Ik wil blijven spelen.

Als kind kon ik me niet voorstellen dat er misschien een tijd zou komen waarin ik niet meer hoorde te spelen. Toch kwam die tijd. Ergens along the way verliezen we het bijna allemaal. Wanneer heb ik die vrijheid laten gaan? Wanneer vergat ik dat ik nog steeds mag spelen? Ik geef de schuld aan de maatschappij waarin we leven: een creatie gemaakt met ons hoofd en niet met ons hart. Een maatschappij vol hokjes waar we in moe- ten passen om erbij te horen. Door in mijn eigen rijdende hokje te stappen kwam ik er langzaam maar zeker achter dat het leven ook anders kan. Zo slinks als het spelen mijn leven uitsloop, zo stiekem sloop het er ook weer in. Volgens mij is dat wat de natuur met je doet. Het brengt ons terug naar waar we vandaan komen, naar waar we misschien wel horen. Ik voel de vrijheid en herinner me te spelen. Ik herinner me wie ik ben. Het voelt heel volwassen om te kunnen zeggen: als ik later groot ben speel ik nog steeds.

Kaylee van Dam

Je kunt Kaylee op Instagram volgen via @kayleevandam

Kaylee's column: Blijven spelen

MELD JE AAN VOOR ONZE NIEUWSBRIEF!

Meld je, via de knop hieronder, aan voor onze nieuwsbrief zodat jij op de hoogte bent van nieuwtjes, nieuwe online artikelen en het uitkomen van de nieuwste editie van vaNLife magazine.

Bekijk reacties (0)

Laat een reactie achter

Your email address will not be published.

Copyright 2021-2023 vaNLife magazine. Design by Passion DTP Projects.