Het blijft een heet hangijzer: reizen tijdens de coronapandemie. Toch zijn er heel wat fulltime vaNLifers die, met de Nederlandse winter in aantocht, afgelopen najaar de sprong waagden. Ook Lisa en Erik besloten binnen de geldende regels te kijken wat mogelijk is. Terug op Nederlandse grond – de twee waren net begonnen aan een wereldreis en bevonden zich in Sri Lanka – ruilden ze hun backpacks in voor een camperbusje. Geduldig wachten ze af tot de situatie verbetert en als aan het einde van de zomer de grenzen voor toeristen weer opengaan, besluiten de twee het er op te wagen. Zullen ze dit keer hun reis wel voort kunnen zetten? Lisa en Erik vertellen over verlaten stranden, avontuurlijke hikes en Griekse lockdowns.

‘Daar staan we dan, onze haren wild wapperend in de zoute zeewind en onze ogen tot spleetjes geknepen tegen de felle mediterrane zon. We bevinden ons ergens midden op zee – camperbusje Fred achter ons op het dek – en de Italiaanse kust inmiddels ver uit het zicht verdwenen. We zijn op weg naar Griekenland. In een poging te ontsnappen aan de nieuwe lockdown zijn we halsoverkop vertrokken vanuit het Italiaanse Bari. We voelen ons een beetje verloren. Aan de ene kant: vrijer dan ooit met onze nieuw verworven status als ‘moderne digitale nomaden’, aan de andere kant: toch weer op de vlucht. Dan gaat ineens de telefoon. Het zijn onze vrienden en mede-vanlifers Joren en Emma, met wie we al een tijdje contact hebben en die zich al in Griekenland bevinden. ‘Jongens, Griekenland gaat vanaf morgen drie weken in lockdown.’
We kunnen de timing bijna niet geloven. Natuurlijk zijn we ons bewust van de nogal penibele situatie waarin de wereld zich bevindt, maar toch schrikken we. Toen we in augustus vertrokken met Fred, leek het met de coronapandemie een stuk beter te gaan. We hadden hoop, het einde leek in zicht. Best fijn als je net je hele hebben en houwen verkocht hebt en geen vaste plek hebt om op terug te vallen. Er mocht gereisd worden naar landen met code geel, wat zoveel betekende als ‘het is in principe veilig genoeg om te reizen, maar let wel op, want alles kan snel veranderen’. Dolblij waren we, dat we op deze manier onze wereldreis toch konden voortzetten. Tijdens die eerste maanden in de camper genoten we van onze relatieve vrijheid in het mooie Italië. Toch sloeg ook daar in de nazomer het noodlot weer toe en bang om in een strenge lockdown te belanden, besluiten we om in het nog steeds geel-gecodeerde Griekenland ons geluk te beproeven. Overwinteren in een prachtig land vol geschiedenis, een beetje eilandhoppen misschien, we zien het helemaal zitten. Gooit het berichtje van onze vrienden nu toch weer roet in het eten?
‘Toen we in augustus vertrokken met Fred, leek alles een stuk beter te gaan.’
Het is aardedonker en uitgestorven als we aankomen in de haven van Igoemenitsa, een kustplaats vlakbij de grens met Albanië. De steekproefsgewijze coronatest blijft ons bespaard en we hebben precies vierentwintig uur om op onze ‘lockdownlocatie’ in het zuiden van Peloponnesos aan te komen. Om bij te komen van de bootreis hebben we voor de eerste nacht een camping in de buurt van de haven gereserveerd. Dit blijkt echter tevergeefs: we brengen onze eerste uren in Griekenland door voor het gesloten hek van de camping. In tijden van corona zijn reserveringen niet zo veel waard, zo blijkt. Na een paar uur broodnodige slaap staan we voor dag en dauw op om in zo’n zes uur naar Peloponnesos te rijden. Daar zullen we, samen met onze vrienden en nog twee andere Nederlandse vanlife-gezinnen, de lockdown door brengen. Dankbaar dat we zo snel na het nieuws een veilige, fijne plek hebben kunnen vinden zetten we koers richting Gialova.


De lockdown is vrij streng, maar we maken er het beste van. Als we de straat op willen hebben we een briefje nodig met daarop onze persoonlijke gegevens en een geldige reden voor het verlaten van ons tijdelijke adres. Zo kunnen we toch boodschappen doen en af en toe – één uur per keer – de prachtige omgeving van Gialova verkennen per fiets onder het mom van ‘beweging’. En omdat alles nieuw is, het weer prachtig en we af en toe een duik kunnen nemen in het ijskoude zwembad, vliegen de weken toch voorbij. Als een aantal van ons ‘lockdownclubje’ de tijdelijke schuilplek na de eerste drie weken toch verlaat, begint het bij ons ook weer te kriebelen. Vastbesloten ons aan de regels te houden, gaan we op zoek naar oplossingen. We willen niets liever dan weer met Fred op pad gaan, ons vrij voelen en genieten van al die beeldschone Griekse beloftes, maar we voelen ook de noodzaak om niemand voor het hoofd te stoten en de regels in acht te nemen. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje. Als we na zes weken in het appartement een uitnodiging ontvangen om met onze bus op een door de politie goedgekeurde spot aan het strand te komen staan, besluiten we onze bezwaren en angsten opzij te zetten. We gaan.
Plan van aanpak
Voor we vertrekken maken we een plan van aanpak, want reizen tijdens een strenge lockdown vatten we niet licht op. We pakken het als volgt aan: elke dag maximaal een uur rijden vanaf de vorige verblijfplaats en altijd richting een supermarkt onder het mom van ‘boodschappen doen’ zodat we dat op ons verplichte briefje kunnen schrijven. Het daadwerkelijke boodschappen doen beperken we tot het hoognodige en doen we zo min mogelijk, om geen onnodig risico te lopen of te vormen. Overnachten vormt een uitdaging op zich. Wildkamperen is in Griekenland verboden, maar wordt op aangewezen plekken die we via de veelgebruikte app Park4Night vinden wel gedoogd. We zoeken afgelegen plekken op waar we niemand tegenkomen, in de hoop dat ook de politie snapt dat we niemand tot last willen zijn tijdens onze queeste richting het ‘goedgekeurde strandje’. We doen er alles aan om veilig te reizen, maar spannend blijft het zeker.
Onder de sterren
Onze eerste overnachting in het ‘wild’ is in de buurt van de wat grotere stad Kalamata. Bovenop een berg staat een klein kerkje die op de app aangegeven wordt als mooie plek om met de camper de nacht door te brengen. Het blijkt een understatement, want wat een uitzicht. We zijn er stil van. Al onze bedenkingen verdwijnen even naar de achtergrond en we voelen ons dankbaar en vrij. Daar met z’n tweeën bovenop die berg – midden in de Griekse natuur en met een adembenemend uitzicht op een prachtige kerk, de zee en de stad – lijkt corona even heel ver weg. Dit is waar we het voor doen. We bezegelen de dag met een glas wijn en genieten van een oneindige sterrenhemel vanaf ons dakterras. Ja, dit is het wel.
Na een gezellige kerst – we zijn inmiddels op het veilige plekje bij onze vrienden in Asopos aangekomen – en een paar prachtige hikes later, weten we het opnieuw even niet meer. De lockdown is inmiddels voor onbepaalde tijd verlengd en wachten op beter nieuws vanaf ons veilige strand van Asopos, is na wekenlang stilstaan geen optie meer. Er moet iets gebeuren. We overwegen naar huis te gaan maar gezien de situatie daar niet veel beter is, en wij feitelijk al thuis zijn lijkt dat onverstandig. We hebben hier de mogelijkheid om in alle rust en op afstand van anderen te leven en besluiten dat vast te houden. In de weken die volgen genieten we daarom met z’n vieren maar gewoon van al het moois dat Griekenland te bieden heeft. We laten de teugels een beetje vieren, proberen dag voor dag te leven en ons dankbaar op te stellen. De Grieken zijn hartelijk – we worden meermaals verrast met tassen vol sinaasappels, mandarijnen en zelfs complete maaltijden – en de schoonheid van Peloponnesos is overweldigend.

Na een zomers najaar en een zachte kerst is daar dan toch ineens de Griekse winter. We trekken de stoute schoenen aan en rijden de bergen in, klaar voor een pak sneeuw. In de buurt van Astros kamperen we met -7 °C, gooien we sneeuwballen naar elkaar en genieten we van deze onverwachte wending. Het avontuur is van korte duur; na een paar dagen treedt de lente weer aan en vervolgen we onze weg langs de kust. We overnachten op verlaten stranden en worden wakker met het geluid van de golven. We doen yoga aan zee, ontbijten in de zon en genieten van een simpel, maar vol leven in ons huis op wielen.
Na een bewogen, maar vooral mooie tijd in Griekenland besluiten we dat onze tijd hier er bijna op zit. Maar voor we het Griekse verruilen voor het Albanese brengen we nog een bezoek aan het eiland Methana. Wederom worden we verrast door de enorme verscheidenheid van het Griekse landschap. Naaldbomen en vulkanen: het lijkt in niets op alles wat we tot dan toe hebben gezien. We spenderen onze dagen klauterend over rotsen en genieten elke dag van de rust en van prachtige zonsondergangen met alleen wat vogels als onze directe buren. Dit is hoe vrijheid, ondanks de beperkingen, ondanks de uitdagingen, ondanks alles, moet voelen. We tellen onze zegeningen en zijn blij en dankbaar dat we toch zijn gegaan. We sluiten Freds deur voor een laatste keer op Griekse grond. Next stop: Albanië.
Je kunt Lisa & Erik volgen via Instagram: @reisstel.nl
JOIN THE VANLIFE COMMUNITY!
Meld je, via de knop hieronder, aan voor onze vaNLife updates en ontvang elke maand camper inspiratie, de laatste nieuwtjes, unieke aanbiedingen en handige vanlife tips in je mailbox!